Een herdenkingsmonument is ook een monument!
Dit artikel is naar aanleiding van de sloop van de eretafel in het Kazernekwartier te Blerick geschreven. Men denkt namelijk dat een monument alleen maar een door het rijk of gemeente aangewezen monument kan zijn. Niets is echter minder waar. Een herdenkingsmonument heeft doorgaans geen rijksmonumentale of gemeentelijke status, komt niet in het monumentenregister voor maar is wel een monument. Een herdenkingsmonument is namelijk een constructie opgericht ter herdenking van een bepaald persoon of gebeurtenis.
En als we dan kijken naar het monumentenpleintje op de oude Frederik Hendrik Kazerne dan voldoet dit in alle opzicht aan de definitie van een herdenkingsmonument. De oude zuilen van het Fort Sint Michiel vormen de toegangspoort tot het pleintje. Op deze zuilen waren de namen aangebracht van gevallen soldaten die in Indië gevochten hadden. Direct achter de zuilen stonden twee vlaggenmasten en daarachter stond de eretafel waar nog meer namen van gevallen Limburgse Jagers op vermeld stonden. Op de grond rondom de eretafel lagen tegels met daarin de namen van de plaatsen en/of gebeurtenissen die herinneren aan de belangrijke gevechten van het Stamregiment Limburgse Jagers namelijk:
- Quatre Bas (1815)
- Waterloo (1815)
- Tiendaagse veldtocht (1831)
- Citadel van Antwerpen (1832)
- Maas-Waal (1940)
- IJssel (1940)
- Grebbenberg (1940)
- Rotterdam (1940)
- Indonesië (1945-1949)
- Korea (1950)
Het pleintje werd afgeschermd van de rest van het sport- en exercitieterrein door een haag. Bij het vertrek van de Limburgse Jagers zijn de plaquettes van het pleintje uit Limburg verdwenen. Deze zijn inmiddels terug te vinden in Oirschot. Maar het pleintje inclusief eretafel en vlaggen hebben een sentimentele waarde. Het is en blijft immers een herdenkingspleintje voor de gevallen soldaten, voor de strijd die ze geleverd hebben voor onze vrijheid. Dicht bij huis van familie en vrienden van de gesneuvelden en waar het 2e regiment infanterie en de Limburgse Jagers jarenlang hun thuisbasis hadden.
Maar eergisteren is dan het ondenkbare gebeurt, de eretafel, het middelpunt van dit herdenkingspleintje is niet meer. Het is in opdracht van de gemeente Venlo gesloopt. De personen en gebeurtenissen kunnen niet meer herdacht worden door de vele oudgedienden die nog geregeld terugkwamen naar hun oude kazerne.
